zaterdag 22 juni 2013

zwart

foto: door mijzelf



Prachtig. Die lucht die voor haar ogen verschijnt wanneer ze uit haar dakraam kijkt. Het geeft haar een gevoel van warmte. Rood, geel, paars en blauw. Kleuren waarbij ze denkt aan die eerste kus, die eerste grote liefde en die eerste nacht die ze niet alleen doorbracht. Momenten waarop ze gelukkig was. Waar ze zichzelf volledig gaf en zichzelf letterlijk en figuurlijk blootstelde. Momenten die ze met volle emotie in haar dagboek beschreven had. En waarvan alleen de herinneringen nog aanwezig waren. Ja, het waren slechts nog herinneringen, want ze duurden stuk voor stuk niet lang. Het zag er telkens veelbelovend uit, maar ze zijn allemaal als een prachtige lucht voor haar ogen in stapjes verdwenen. Eerst verdwenen de gele tinten, en uiteindelijk was wat overbleef slechts donkerblauw. Althans, door haar eigen ogen beschreef ze het liever als zwart. De kleur van zinloosheid, mislukking en het einde. Het was haar gewoon niet gegund wist ze dan. Keer na keer had ze het opnieuw geprobeerd, maar inmiddels werd ze gek van de afloop van die liedjes. Zo ontwikkelde ze een afschuw voor al die mensen die haar vertelden dat haar tijden nog wel zouden komen, dat ze slechts pech had en dat ze gewoon getroffen was door een plaatselijke regenbui. Zelf wist ze het echt wel beter. Die lucht is slechts schijn vertelde ze hen dan, over een paar minuten is het voor je ogen verdwenen. Voorgoed.

2 opmerkingen:

Followers