Had ik maar meer van jou, en minder van mij. Ik vul mijn dagen met facebook, in de spiegel kijken en het schrijven in mijn dagboek. Maar terwijl ik dit doe, ga jij aan mij voorbij. Jij gaat zo snel, maar ik wil langzaam. Genieten is wat ik wil, van dit moment, het hier en nu. Maar jij beperkt dat. Tijd.
Diep van binnen voel ik na 1 milliseconde een stroomschokje, waarna de vreugde loskomt en vanuit mijn ziel in mijn gehele lichaam naar de verste eindjes uitwijkt. Dat voel ik, als ik dit filmpje afspeel.
Af en toe kijk ik vanuit mijn hoogslaper over de bladzijdes naar daar,
ik wacht tot het donker is.
Ik kan je zien door het gaatje,
in het gordijn van mijn eigen raam.
De dag dat ik deze foto's maakte van 1 van mijn liefste vriendinnetjes, is inmiddels al weer meer dan twee jaar verwijderd van de dag van vandaag. Ik ben nog steeds erg blij met het resultaat, maar wat gaat de tijd toch vlug. Ze is hier net een ijsprinsesje, met haar helder blauwe ogen, lichte huid en blonde lokken.
Mijn oma schilderde je toen ik nog jong was,
eigenlijk is ze mijn oma niet.
Nu hang je aan mijn muur,
net als de geborduurde rozen.
Niet van haar,
wel van mij.