Prachtig. Die lucht die voor haar
ogen verschijnt wanneer ze uit haar dakraam kijkt. Het geeft haar een gevoel
van warmte. Rood, geel, paars en blauw. Kleuren waarbij ze denkt aan die eerste
kus, die eerste grote liefde en die eerste nacht die ze niet alleen doorbracht.
Momenten waarop ze gelukkig was. Waar ze zichzelf volledig gaf en zichzelf
letterlijk en figuurlijk blootstelde. Momenten die ze met volle emotie in haar
dagboek beschreven had. En waarvan alleen de herinneringen nog aanwezig waren. Ja,
het waren slechts nog herinneringen, want ze duurden stuk voor stuk niet lang. Het
zag er telkens veelbelovend uit, maar ze zijn allemaal als een prachtige lucht voor haar ogen in stapjes verdwenen. Eerst verdwenen de gele
tinten, en uiteindelijk was wat overbleef slechts donkerblauw. Althans, door
haar eigen ogen beschreef ze het liever als zwart. De kleur van zinloosheid,
mislukking en het einde. Het was haar gewoon niet gegund wist ze dan. Keer na
keer had ze het opnieuw geprobeerd, maar inmiddels werd ze gek van de afloop
van die liedjes. Zo ontwikkelde ze een afschuw voor al die mensen die haar
vertelden dat haar tijden nog wel zouden komen, dat ze slechts pech had en dat
ze gewoon getroffen was door een plaatselijke regenbui. Zelf wist ze het echt
wel beter. Die lucht is slechts schijn vertelde ze hen dan, over een paar
minuten is het voor je ogen verdwenen. Voorgoed.
Kippenvel van je mooie verhaaltje.
BeantwoordenVerwijderenwat ontzettend lief, dankjewel!
BeantwoordenVerwijderen